A poem on Stalin’s death “This day” by Polish literary noblist, Wisława Szymborska (she got A LOT of flak for it in 1989, if not for nobel she would probably get shut up and forgotten):

Ten dzień (wiersz o śmierci Stalina W. Szymborska)

Jesz­cze dzwo­nek, ostry dzwo­nek w uszach brzmi.
Kto u pro­gu? Z jaką wie­ścią, i tak wcze­śnie?
Nie chcę wie­dzieć. Może cią­gle je­stem we śnie.
Nie po­dej­dę, nie otwo­rzę drzwi.

Czy to ra­nek na okna­mi, mroź­na skra
tak ośle­pia, że do­ko­ła pa­trzę łza­mi?
Czy to ze­gar tak za­dud­nił se­kun­da­mi.
Czy to moje wła­sne ser­ce wer­bel gra?

Póki nikt z was nie wy­po­wie pierw­szych słów,
brak pew­no­ści jest na­dzie­ją, to­wa­rzy­sze…
Mil­czę. Wie­dzą, że to cze­go nie chcę sły­szeć -
mu­szę czy­tać z po­chy­lo­nych głów.

Jaki roz­kaz prze­ka­zu­je nam
na sztan­da­rach re­wo­lu­cji pro­fil czwar­ty?
Pod sztan­da­rem re­wo­lu­cji wzmac­niać war­ty!
Wzmoc­nić war­ty u wszyst­kich bram!

Oto Par­tia - ludz­ko­ści wzrok.
Oto Par­tia: siła lu­dów i su­mie­nie.
Nic nie pój­dzie z jego ży­cia w za­po­mnie­nie.
Jego Par­tia roz­gar­nia mrok.

Nie­wzru­szo­ny dru­kar­ski znak
drże­nia ręki mej pi­szą­cej nie prze­ka­że,
nie wy­krzy­wi go ból, łza nie zma­że.
A to słusz­nie. A to na­wet le­piej tak.